Er zijn weer wat ups en downs geweest de laatste week, maar chemokuur nummer 8 strepen we weer af. Het herstel qua conditie viel de vorige kuur wel tegen. Een week lang was ik slap/duizelig en ik had de conditie van een stoeptegel.
Een trap oplopen stond gelijk aan een bootcamples, maar dan ontbrak de zand/modder, m'n sportoutfit en de knappe militair. Maar het gevoel bovenaan de trap was ongeveer gelijk.
Gelukkig voelde ik me een week na de kuur weer een stuk beter.
Isa is goed gewend aan het feit dat mama geen haren meer heeft, de knapperd. Ze spiekt geregeld onder m'n mutsje en wil mama dan aaien. Van de week trok ze m'n mutsje af en was ze aan het kwebbelen, 'papa is kaal en mama heeft blote haartjes, mama..*stilte*...bloot is sexy!!
(uhm zonder muts voelt mama zich niet zo sexy maar dat verzwijg ik maar even tegen ons mupke). Daarna bracht ze me een barbie uit haar barbiehuis en zei ze, 'hiej mama, kinse deze anges waal vlechte'.
De gedachtegang van een kind blijft dag na dag heerlijk.
Vorige week vrijdag konden Martijn en ik met de fanfare mee naar Brussel en genoten we samen van deze dag. Weer even precies zoals ik het in de vorige zin beschreef, 'Martijn en Kristel'.
Tante Inge, die op die dag op Isa past, stuurt ons een verrassende foto van Isa met een joekel van een olifant, die twee zijn dus gewoon naar de Dierentuin!
We kregen een rondleiding door het Europees Parlement, een wandeling, dronken speciaaltjes in een zeer oud Belgisch biercafé (de barman keek wel enigszins verbaast toen ik een jupiler 0,0% bestelde, terwijl er honderd andere heerlijke speciaaltjes op de kaart stonden).
Martijn dronk enkele 'Moeder Overste' (die we ook heel dankbaar zijn voor alles en waar vele kaarsjes branden) en samen met de mensen van de fanfare hebben we goed gelachen.
In de loop van de avond kreeg ik wel last van m'n arm waar de picclijn zat.
Bij thuiskomst zag deze insteek onrustig uit en de dag erna kwam er pus uit, stekende pijn, rode kleur en temp, shittiej ontstoken.
De zaterdag viel dus deels in het water, van 15.00-21.00 op de EHBO aan de monitor gelegen (want m'n hart sloeg ook telkens slagen over en haalde deze dan erna weer in). Uiteindelijk bleek dát een bijwerking van de chemo te zijn (alweer één). Omdat ik jong ben kan dit geen kwaad voor m'n hart en gaat dit ook na de chemo weer over hebben ze me beloofd.
Voor de infectie kreeg ik antibiotica en daarna mocht ik naar huis. Gelukkig slaat deze AB ook goed aan, dus de lijn hoeft er niet uit. Fjiewwwww.
Eergisteren was ik op m'n werk, heerlijk om daar te zijn. Isa springt ondertussen met Oma Heitse volop op de trampoline en ik geniet van het weerzien met enthousiaste collega's, lieve reacties, bijpraten met 'n teamleider en 6 intercollegiale toetsen behaald, Yeah.
M'n NICU kennis zit nog onder het stof maar aanwezig, dat geeft de burger moed. Fijn om te weten dat m'n warm plekje daar bewaard word en ik straks weer lekker terug aan 't werk mag.
De protocollen voor de volgende toetsen meteen geprint, waaronder 'het flushen van een centraal veneuze lijn'.
Iets wat Martijn drie keer per week bij mij doet.
Nog eventjes en we kunnen ruilen van baan, Martijn bij de kleine vechters en ik aan de chips bij ASML.
Aangezien m'n specialiteiten m.b.t. chips stoppen bij Doritos, Lays, Croky en Chipito's doen we dit maar niet, beter voor ASML en ook voor MMC, daar waar Martijn afhaakt bij naalden en/of bloed.
Blij dat ik weer in het MMC ben geweest, wetende dat ik de komende dagen weer het mandje inging i.v.m. chemo.
Waar ik ook geregeld door m'n omgeving voor word gewaarschuwd is de tijd na de chemo, dat ik niet overhaast aan de slag moet gaan en de impact erna ook groter is dan je denkt. Ik kan dat nu ook niet helemaal inschatten maar ik ga het straks ervaren. Waarschijnlijk zal ook ik daar m'n neus een keer stoten, maar het herstel loopt ook niet in een prachtige rechte lijn naar boven.
Stapjes vooruit, pas op de plaats of zelfs eentje terug, en weer vooruit! We shall see...
Gisteren, donderdag, ben ik met Vroni naar de chemo gegaan. Bij aankomst bleken m'n bloedwaardes nog niet beoordeeld te zijn en was het alweer de vraag of de kuur door kon gaan.
Maar na overleg met de oncoloog kregen we groen licht, maar moest de apotheek nog even de chemo's bereiden.
De kuur verliep zonder problemen en we hebben gezellig bij kunnen kwebbelen.
Maar een uur na thuiskomst voel ik me ziek worden, buikloop, misselijk en slap.
Pff wat een contrast met vanmorgen, het wereldje bestaat nu uit de wc, bank, bed #valt tegen!
We hebben gisteren besloten om Isa te laten logeren bij opa en oma Rooy omdat het me simpelweg niet lukte om alleen voor haar te zorgen. (lees: mama weer even in tranen om deze keuze, de keuze is eigenlijk een gedwongen keuze want de chemo bepaald dit, Isa heeft het gelukkig helemaal dikke prima bij Opa en Oma, Mama voelt zich hoogbejaard.)
Vandaag, vrijdag, voel ik me al wat beter dan gister namiddag en avond, maar nog slapjes.
Bed, eventjes laptop, bank, dekentje, Temptation Island kijken (in m'n chemoweek heb ik altijd het gevoel dat ik de helft van m'n IQ mis of dat m'n synapsen niet zo goed communiceren in m'n brein, maar ik concludeer dat dit bij de temptation-deelnemers niet veel beter is, alleen hebben die het zelf niet door, wat een koekebakkers.)
Vanavond zijn we weer lekker samen en we zullen een rustig weekend tegenmoet gaan.
Nog 4x chemo....., nog 4x herstellen...het gaat me lukken, maar 1x en nooit meer, in Mei gaat de vlag uit!
Eind 2017,daar zit ik dan in een klein stuurloos bootje, over de grote wilde zee,
Afhankelijk van de natuur, vaar ik de juiste koers op de wind mee.
12 boeien moet ik passeren vanaf eiland Hodgkin,
op weg naar het vaste land, de overwinning.
Eiland Hodgkin klinkt als een warm, zonnig, Aziatisch plekkie,
niets is minder waar, Tripadvisor geeft zeker geen hoge score voor dit stekkie.
De eerste boeien vanaf de kant zijn goed haalbaar en ik vaar naar de volgende toe,
daarbij leven er zoveel mensen met me mee, ik weet dat ik het niet alleen doe.
Geregeld slaan er golven water op mijn bootje neer,
en met mijn emmertje schep ik al het water eruit, telkens weer.
Zo probeer ik m'n bootje licht te houden om zo goed mogelijk te varen op deze zee,
ik ervaar geregeld een stevige wind tegen, maar geniet ook van de wind mee.
Na 4 mijlpalen krijg ik een beloning, het zonnetje schijnt me in de verte tegenmoet,
deze tocht ga ik fixen, ik ontvang extra kracht en je voelt waarvoor je het doet.
Met m'n verrekijker tuur ik naar de overkant, daar waar m'n bootje het vaste land zal raken,
uitkijken naar m'n normale leven waarin ik zelf de keuzes weer kan maken.
Maar ondertussen slaan er weer nieuwe golven in m'n bootje en telkens zo onverwacht,
keer op keer weer incasseren en dat vraagt veel van m'n kostbare kracht.
Blijkbaar kan mijn bootje wel tegen een stootje, het slaat niet snel stuk,
Vertrouwen blijven houden, de koers vervolgen op weg naar geluk.
Op dit moment nog 4 boeien te gaan,
de grootste golven hebben we als gezin doorstaan.
Het vaste land is in zicht, de zon voelt al warmer op m'n huid,
Kom maar op met die wind in de rug, AUB volle koers vooruit!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten