LANG zal ze leven, vooral LANG inderdaad!

Lieve mensen,

Allereerst, iedereen bedankt voor de vele felicitaties, ik heb me absoluut jarig gevoeld.
Maar er is toch weer veel gebeurd in de afgelopen twee weken. Zoals ik de vorige keer al schreef werd er vanwege infuusproblemen een PICC-lijn geplaatst.
Jawel, 26 februari, op m'n verjaardag, moesten Martijn en ik dus 7.30 in het ziekenhuis zijn.
Met een slinger van infuuszakken aan m'n bed en een waterijsje op de recovery startte m'n verjaardag. Origineel cadeau, een PICC-lijn, weer eens wat anders dan een ritualspakketje.
De ingreep viel mee, de arm ziet er wat gehavend uit, maar ik ben blij dat het gelukt is.

Met paracetamol als aperitief konden we toch 's avonds gaan uiteten met ons gezin, heerlijk genoten, en samen hebben we 't 'lang zal ze leven' letterlijk gevierd!

Dinsdag start de dag met bloedprikken en Opa Rooy komt me helpen vandaag, aangezien ik met de net geplaatste lijn Isa even niet mag tillen.
Isa zet Opa Rooy flink aan 't werk met de klei, speelgoed, bal, poppetjes, duplo, playmobil, bellenblaas en kwebbelt daarbij nog meer dan mama (is best veel op zich).
Heerlijk om ze samen te zien.
Zo fijn een netwerk van lieve ouders, schoonouders, zus, broer, schoonzus en neefjes, familie en onze vrienden en alle speelkameraadjes van Isa.💗

's Avonds komt er een nieuwe instantie bij, de thuiszorg. Ze komen vanuit het medisch technisch team de centrale lijn verzorgen en doorspuiten. Dit doorspuiten/flushen is normaal gezien onderdeel van m'n eigen werk, maar ik kom nu een hand te kort. Maar Martijn, mijn altijd helpende hand, neemt deze taak op zich en flusht als een echte broeder m'n lijn door, trots!
Woensdag alweer ziekenhuis, de bloedswaardes blijven marginaal maar de chemo mag gelukkig weer doorgaan.

Donderdag ga ik met Mariëlle, goede vriendin en saxofoonmaatje, naar de chemo. Met de traktatie voor m'n verjaardag voor mede patiënten, personeel en onszelf uiteraard, kwebbelen we lekker bij.
In Mei twee jaar geleden mocht ik getuige bij haar bruiloft zijn, nooit gedacht dat Mariëlle getuige van m'n chemo moest zijn. Een prachtige dag, heerlijk eten en topfeest maken 't verschil tussen toen en nu. En volgens Martijn de Tesla trouwauto ook😉.
De chemo verloopt via de PICC-lijn een stuk prettiger, wat een verschil!
Mariëlle brengt me thuis en ik kruip de bank op, wachtend op Martijn en ons mupke.
In het boekje van Ivette staat dat Isa weer een topdagje heeft gehad en met trots twee grote pieten uit haar neus aan iedereen presenteerde, jupzz dat is een dochter van ons😀

's Avonds breekt een moeilijk moment aan waar we lang over nagedacht hebben, m'n haar.
Beter gezegd m'n haar wat ik niet meer heb, het haaruitval is enorm versneld de laatste weken.
Veel kale plekken worden zichtbaar, iedere dag meer werk om deze te verstoppen. De uitgevallen haren liggen 's morgens in bed of  in m'n mond, ze vallen in m'n eten, en in bad is het niet normaal hoeveel er uitvallen.
Tijdens het wekelijkse stofzuigen hadden we telkens 4 nieuwe huisdieren, want op iedere slaapkamer zuig je een cavia van haren bij elkaar.
Maar als vrouw mis je sommige lichaamsbeharing dan weer niet, het enige voordeel was, dat ik met de PICC-lijn plaatsen, twee blinkende gladde benen onder m'n OK-jasje had en me daar een supergladde oksel presenteerde, terwijl m'n scheermesje al 3 maanden onder het stof ligt.

Maar gisteravond was het zover, Martijn brengt Isa naar opa en oma Rooy en Claudia van Livage is om 20.00 hier, dan gaat 't nu echt gebeuren...
Hoewel ze voorspeld hadden dat ik na een maand chemo al kaal zou zijn ben ik trots op m'n haartjes die gewoon 6x chemo hebben doorstaan, stuk voor stuk bikkeltjes.
Maar dan vallen de tranen naast de plukken haar op de grond, als vrouw zijnde is dit echt even zwaar. Na de laatste pluk breek ik even en krijg ik een hele dikke knuf van mijn man en van Claudia (het heeft zo moeten zijn dat ze net dit jaar adjudantenvrouw van de kwakkert is, dat de klik er vanaf seconde één was en dat ik 100% vertrouwen heb in haar werk, topmens).

De ziekte, of eigenlijk de behandeling ervan, wordt nu zichtbaar aan de buitenkant. Een permanente infuuslijn op m'n arm, een haarwerk op het nachtkastje, mutsje voor in bed...
Ook voor Martijn is dit wennen, best een verschil met de trouwfoto die in de kamer hangt...
Oké, schoonheid zit van binnen zeggen ze, alhoewel dit niet voor m'n eerste petscan gold...
Maar 100% dankbaar voor deze lieve knappe man die me door dik en dun steunt!!! En onze heerlijk dochter die met haar vrolijke snoet een glimlach op ieders gezicht tovert.
Na deze intensieve dag kruipen Martijn en ik 's avonds dicht tegen elkaar het bedje in...
Voor het eerst met hetzelfde kapsel...