Schrijven is een spiegel van m'n hoofd...

Onverwacht een ongelofelijk harde klap

waardoor de grond onder mijn voeten verdween,

Dit telefoontje zou gewoon een formaliteitje moeten zijn

‘nee, neee, neeeee, dit mag echt niet’ schreeuwde ik, en daar zat ik klein en alleen.

 

Ik dacht dat je niet nog dieper kon vallen

hoe rauw en fel is deze onmacht en pijn,

Tot de herfst moeten we alles annuleren, je kunt je niet voor stellen hoe dit is,

om net voor de beloofde finish, juist zo verslagen te zijn.

 

Het hele plan schakelt meteen door naar de laatste mogelijkheden

tot op mijn bot geraakt en toch proberen op te staan,

Behandelopties die we graag nog achter de hand hadden willen houden

weer een vreselijk pad te bewandelen, doorvechten en er vol voor gaan.

 

Opgeven zal ik nooit, de kanker heeft zich vergist met WIE hij te maken heeft,

maar ik ben wel moe, al ver over mijn grenzen gelopen,

Nu weer tijd en kracht verzamelen, zodat sterk zijn me weer past

met mijn warme, liefdevolle gezin blijven we in deze laatste opties hopen.

 

De kindjes leerden we al van jongs af aan,

als regen zelfs noodweer wordt, houdt de moed erin

Al is het koud en donker, dan nóg zoeken wij de regenbogen

en schuilen op elkaars schouder binnen ons gezin.

 

Natuurlijk worden we kwetsbaar en zit er bij ons nu nog meer angst,

er woont ongevraagd een angsthaas al 7 maanden in ons gezin,

Maar geloof mij, die moet wel z’n ruimte delen,

want daarnaast brult er nog altijd een leeuwin!