En dat is 10, twee handen vol chemo's!

In de afgelopen twee weken waren er wel uitersten, het is en blijft een pittig gevecht.
De vorige kuur leek op de donderdag en vrijdag goed te vallen, maar tijdens Pasen ging ik gestrekt. Beroerd, misselijk en buiten de paaseitjes moest ik mezelf ook oprapen om het paasritueel vol te houden. Vervolgens bracht ik de overige dagen van Pasen door op bed, de bank en de badkamer...
Op zulke momenten heb ik het zwaar, dan wil ik het liefste een bordje vasthouden met de tekst: 'sorry, normaal zou ik lachen, poetsen, vrolijk zijn, koken, gezellig doen en energie hebben, maar het lukt me even niet en ik kan er niks aan doen, en nee ik stel me niet aan'.

Maar goed, we moeten door want de dinsdag na de pasen stond de chirurg op de planning.
Opeens zie ik in de wachtkamer onze verpleegkundige lopen, die ons de vrijdag na het eerste slecht nieuws gesprek heeft begeleidt.
Ik besef me dan pas dat ik in precies dezelfde wachtkamer zit waar in November 2017 de stekker uit m'n leven werd getrokken en de ziekenhuisstekker werd ingeplugd.
Lange nadenktijd krijg ik gelukkig niet en ik wordt binnengeroepen, waarbij ik verzocht wordt met blote voeten klaar te gaan liggen voor de arts.
De chirurg komt binnen, ze geeft een hand maar haar ogen zijn al op m'n tenen gericht, met de beste openingszin: Mw. Geenen komt voor iets kleins.
Oke...als blikken konden doden....'misschien door chirurgische ogen gezien iets kleins maar het hoort toevallig bij iets heel groots!!!!
De tweede zin klinkt niet veel beter: 'ja die teennagels moeten er beide af, de pus en de ontsteking kunnen zo niet weg en met je lage leuco's wordt je hier ziek van, dus woensdag OK. Punt.
Na het consult regel ik meteen de oppas voor de aankomende week rondom de ingreep, ik stap de auto in en thuis komen dan de tranen...veeeel tranen.

Het incasseringsvermogen is te vaak gebruikt, geen polonaise meer aan m'n lijf a.u.b.!
Het is genoeg geweest, de bingokaart is vol en ik laat m'n de superman-cape afglijden.
20 weken vechten kost zoveel energie, ik moet ergens uitrusten tussen het vechten door.
Als mensen me vragen hoe het gaat, laat ik ook weten dat het allemaal even veel is...en ik merk onwennige reacties.
Zolang ik antwoord 'goed' op de vraag hoe het gaat, krijg ik reacties van 'kijk dat horen we graag', en 'je bent er ook bijna he'.
Ben ik dan nu zelf de dupe van m'n lange tijd (te) sterk zijn, nee toch.
Ik zou bijna zeggen 'pak het maar eens 2 weken over van me', dan kan ik even bijkomen.
Want ik verlang ook naar even geen tegenslag, volop genieten, m'n oude leven terug, m'n lichaam terug, meestrijden met de kleine vechtertjes en hun ouders tijdens m'n werk in het MMC en na het werk lekker de BBQ aansteken met een wijntje erbij.

Maar dat is nu niet zo helaas. Na m'n diagnose kanker, bijna een half jaar geleden, kregen we ongemerkt wel een snelcursus in wat werkelijk belangrijk is in je leven, je gaat er wel anders instaan.
Op Facebook en Instagram zie ik dagelijks foto's van gelukkige momenten, feestjes, foto's van nieuw leven en mooie vakanties. In deze pittige dagen is dit voor mij confronterend. En begrijp me echt niet verkeerd hè, het is echt niet dat ik het de ander niet gun, integendeel. Maar het confronteert me met de zwaarte van ons leven momenteel, de beperkingen, het kleine ziekehuiswereldje en de bijbehorende emoties.
Voor 15 november postte ik dezelfde vrolijke foto's, maar toen had ik de regie zelf nog in handen.
Maar hebben we eigenlijk wel regie of controle over ons leven?
Uhhmm nee, ik denk het niet.
We hebben misschien controle over de kleine dingen, 'wat eet ik vanavond' of 'welke kleur schoenen koop ik me'...Maar hoeveel controle heb ik eigenlijk zodra er een andere partij in het spel komt?
Dat ik veilig thuiskom als ik deelneem aan het verkeer? Hoeveel controle heb ik over morgen? Over m'n gezondheid? Tsja...hierin heb ik inmiddels een harde levensles geleerd, controle bestaat niet.
Het leven is onvoorspelbaar en elke dag is een geschenk, geen vanzelfsprekendheid, geen controle...

Ben dankbaar dat je maar kleine zorgen heb, dankbaar dat je kunt gaan werken, dankbaar voor de lieve mensen om je heen, zo dankbaar voor je eventuele partner/kinderen, dankbaar voor je gezonde lichaam.
Geniet van de momenten in plaats van alles vast te leggen op de perfecte foto.
Leef en geef! aan elkaar en aan jezelf. Ieder voor z'n eigen goede doelen.
Deze week was trouwens ook weer de collecte-week van de goede doelen, met een heel ander gevoel kruisen Martijn en ik het KWF aan en doneren onze bijdrage...
Buiten de controle over het leven die ik niet heb, heb ik wel genoeg controles in het ziekenhuis.
Maar eerst zijn we een weekendje weg kunnen gaan met het gezin van Martijn thuis, waarbij ik genoot van de geluksmomentjes die Isa ons gaf. Daar kan ik de aankomende week op teren.

Afgelopen dinsdag kwamen ze nog de picc-lijn thuis verzorgen. Isa bekijkt zich het hele tafereel (oké bikkel, die kan later zo in het ziekenhuis werken). Als de lijn schoongemaakt is en de nieuwe infuussticker erop wordt geplakt hoor ik links van me een lief stemmetje: 'mama de hebs 't good gedaon want de kriegs 'n sticker op 't infuus vd mevrouw, goedzo mama'.
Zowel de verpleegkundige van het medisch technisch team als ik schieten in de lach.

Woensdag, tenendag...Om 8.15 melden we ons en om 8.30 lig ik op de operatie tafel. De verpleegkundige probeert me super lief af te leiden met vragen over Isa te stellen terwijl de chirurg de spuiten zet voor haar 'kleine ingreep'.
Ik maak nog een grapje over de 'nagel optillende schimmelreclame' maar 'gevoel voor tumor' is ver te zoeken. Na de ingreep is Mw. Geenen ook wat stiller geworden en met m'n tenen in het verband brengt de verpleegkundige me in een rolstoel weer terug naar Martijn.
Gelukkig is deze hobbel is ook weer achter de rug, hier zag ik best tegenop. Thuis paracetamols en de voeten hooghouden is het advies.
Nog meer beperking in vrijheid, en toevallig ook mijn specialiteiten: rust en geduld. (NOT)

Meevaller is dat m'n lab is goed! De leuco's zijn zelfs boven de 2 en de biefstukjes en de heerlijke soepen van Oma Rooy hebben m'n Hb opgekrikt.
Allright, de superman-cape weer om en de dag na OK terug voor de verbandwissel, wondzorg-les en naar de chemo.
Zo fijn dat Martijn deze twee dagen vrij kon regelen bij ASML, thanks!
De nacht viel tegen, veel pijn gehad en 3x een uur geslapen op de paracetamols. 's Ochtends gebeld naar de chirurgie voor n extra pijnstiller, bleek m'n drukverband veel te strak te zitten.
De verbandwissel was een ellende, alles zat vastgekoekt aan de nagelloze tenen en dit trokken ze los.

Na dit tafereel duwde een bleke Martijn mij in de rolstoel de chemokamer binnen, en hij moest even herstellen op wat fruitmentos en koud water in de stoel naast me. Bikkel dat hij mij bijstond😘
Voor de 10e keer gaat het infuus eraan, en incasseer ik het soort vergif wat mij beter moet maken, maar waarvan ik me de eerste dagen juist zieker voel. Oke nog even volhouden dus....!

Nu weer wat daagjes bijkomen....
De afgelopen week bekeek ik mezelf in de spiegel 's morgens, jeetje Mr. Hodgkin, je hebt nu wel genoeg handtekeningen achter gelaten.
Ik pakte m'n kleren, waste me op de badkamer, verzorgde m'n tenen, zette m'n pruik op, tekende m'n wenkbrauwen, beetje make-up en stopte m'n picclijn weg in m'n bloesje.
Zelfbeeld: how low can U go...
Ik maakte Isa's slaapkamerdeur open en een blond pluizenbolletje komt met een grijns boven de dekentjes uit, 'mama Kristel is mooi' zegt ze, snel slikte ik een traan weg en glimlachte met m'n compliment.
Lieve Isa...'Papa en Mama vinden jou het mooiste wat ze ooit hebben gezien', klein prachtig meisje van ons.