De derde chemo achter de rug, nog maar 9!!

Afgelopen week was een week van gemengde gevoelens.
Even omschakelen dat de kuur uitgesteld werd, genoten van de feestdagen en oud op nieuw maar tegelijkertijd zijn deze dagen heel dubbel.
Het jaar 2017 sluit je onrustig af en 2018 staat nog lang in het teken van de hodgkin en chemo's.
Isa pikt ook meer op dan je je kunt voorstellen. Bij het oplaten van de wensballon met vrienden zegt ze bij papa op de arm, mama ziek, mama kaal, mama infuus, mama beter worden, mama nieuwe haartjes.
Dit gaat door merg en been, dan wil je gewoon naar huis. Je wenst iedereen de beste wensen maar zelfs dit voelt anders dan andere jaren. Als we gezond zijn hebben we vele wensen, wij ook! Maar als je door zo'n ziekte wordt overvallen heb je maar 1 wens!
Na de chemo is de haaruitval ook enorm toegenomen, ik sta er wel versteld van hoeveel haren een mens op z'n hoofd heeft als ik zie hoeveel er al in de prullenbak/stofzuiger/bad zijn verdwenen.
Maar het haarwerk ligt klaar en ook al een paar mutsjes.
Op 2 januari komen ze thuis bloed prikken en m'n lab is goed gestegen, dus de chemo mag donderdag doorgaan.
Samen met mam ga ik de derde kuur in, ik m'n haakwerkje mee en mam aan de sudoku.
De eerste chemo knuffel is klaar, Isa is superblij met haar flamingo:-)

Op het einde van de chemo komt Stijn, m'n chemo-maatje, nog op bezoek. Ook hij is jong getroffen door kanker, wat humor en elkaars ervaringen delen doet het goed.

In de auto zie ik wel erg bleek/geel, dit is een effect van deze ABVD-chemo's.

Thuis meteen de bank op en rusten. In de avond heb ik meer last van misselijkheid dan de andere keren, wel met vlagen en gelukkig niet continue. Voor het eerst pak ik de 'zo nodig medicatie' extra.  Een goede vriend van ons komt nog even langs, ik kruip op tijd het bedje in en Martijn buurt nog ff gezellig verder. De 10 is eraf, nog maar 9x chemo!!!

Liefs Kristel