Naar Huis!!!

En dan, na een jaar, op de dag af, helemaal op en moe gestreden, kom ik aan de finish. De streptokokkeninfectie verslagen met veel hulp van het team, medicaties en transfusies. Toen daarna de bloedwaardes van de donor opkwamen en mijn lichaam nieuwe donorbloedcellen aanmaakte, voelde ik me in kleine stapjes aansterken. Mijn nieuwe bloedsysteem lijkt geaccepteerd....🙏🙏🙏

Vandaag is de dag dat ik naar huis mag! Mijn lichaam is tot nu toe dus goede vrienden met de donor volgens de stamcelarts, en ik doe er alles aan dat in ere te houden, levenslang. 

We zijn toe aan rust, moe gestreden. Omdat ik sneller dan verwacht naar huis mag, en door m'n NICU pleeg achtergrond ze dit aandurven, heb ik wel strenge leefregels op het hart gedrukt gekregen. Even geen bezoek, gewoon alleen wij als gezin in en rondom huis, telefoons rustig en bijkomen samen met elkaar.

Dank voor alle steun onderweg, we gaan alles laten bezinken. 

 

De kankerberg

Hoeveel dagen en nachten hebben we gevreesd

of we nog van een toekomst met ons viertjes mochten dromen,

Hoeveel ochtenden waren we bang

wat er die dag weer voor slecht nieuws ging komen.

Hoeveel dagen al gelopen op de kankerberg

niet wetende welke route in onze gedachte,

hoeveel keren de verkeerde afslag

en weer op een nieuw pad aan het wachten.

Vele paden leiden immers de bergen in

maar slechts enkele routes gaan tot de top,

rots, sneeuw, kiezels, wind, hagel

ik moest volhouden, ik gaf nooit op.

Ik ben de tel van de paden al lang kwijtgeraakt

in dit ijskoude kankermoeras,

zo opgeleefd door dit afgelopen jaar

bijna vergeten dat er ook 35 jaar kankervrij was.

De laatste route van de berg moest ik alleen

krekelstilte, langs een smal ravijn,

niet wetende wat ik tegen zou komen

hoe zwaar de finale zou zijn.

Hoe hoger ik kwam hoe stiller het pad

hoe hoger ik kwam hoe banger om uit te glijden,

Vertrouwen houden in het lot

en op botte kracht doorstrijden.

Mij door de duisternis naar het licht geworsteld

niet wetende wat er achter elke bocht stond te wachten,

een moeder alleen op pad, op dit laatste steile stuk

maar altijd met Martijn en de kindjes in gedachten.

Wilskracht, twee woorden

wil en kracht,

aan het einde alleen nog wil, de kracht was op

de steun van thuis die me naar boven bracht.

En daarboven voel ik warmte en zie ik een zon

uitgeput en moe kijk ik over de top,

deze zonzijde van de berg met een prachtig groene vallei

lachende kindjes voorop.

Deze stilte bereikt door de zwaarste storm

nu alleen nog maar vooruit met open ogen,

want immers na de zwaarste storm

ontstaan juist de mooiste regenbogen.

Ik kijk omhoog en fluister een dankjewel

voor de laatste kans die mij is gegeven,

eeuwig dankbaar voor onze toekomst

en hopende, vanaf nu het leven te mogen leven!

Dikke kus

Martijn, Kristel

Isa en Pim