The best view, comes after the hardest climb!!!
Wat ben ik blij!!!!! Wat zijn wij blij!!! Deze blog heb ik in m'n hoofd al zo vaak willen schrijven. Deze dag heb ik in m'n hoofd al zo vaak beleefd en nu is het zover.
De 12e chemo zit erop (ofja erin moet ik eigenlijk zeggen). Waaaaauuuwwww.
1 augustus krijgen we de definitieve uitslag van de laatste petscan maar wat zijn we al blij met deze mijlpaal!!!
Een kleine terugblik van de afgelopen 2 weken waarin ik geregeld dacht: 'oke dit is echt TE ZWAAR en ik stop ermee (oooh neee ik hou 't gewoon vol en als me 11x lukken dan lukt de 12e ook zei m'n altijd denkende brein). Ik verdiende bijna een sticker met 'pas op, zeer breekbaar' of 'zeer explosief'.
Dank voor m'n psychologe, waarbij ik flink mocht sparren over deze chemoties en voor het 'ik gooi m'n boosheid eruit-trainingsschema' van de fysio-fitness, dat lucht op!
De tenen lieten me nog in de steek tot afgelopen vrijdag en toen besloten deze twee draken toch ook maar eens te gaan genezen na een dierentuin van gekweekte bacteriën.
Martijn ging bij het optillen van een bloempot ook flink door z'n rug, pijnstilling, fysio en veeeeel pijn maakte huize Geenen een ziekenboeg.
Jeetje Karma, het is genoeg heej!
Maar goed, vanaf afgelopen weekend was de ziekenboeg Geenen weer in het land der levenden en konden we redelijk normaal weer functioneren.
Met het heerlijke weer genoot Isa van haar zwembadje. Aangezien de hele tuin open ligt omdat we deze opnieuw laten bestraten en aanplanten zag Isa elke dag eruit als een bitterbal. Eerst lekker in het water, en dan lekkere kuiten in het zand!
Maar daar hebben we een bad voor en 's avonds lag ze met haar pas gewassen blonde haartjes weer heerlijk in bedje.
(slik, tranen branden in m'n ogen, dit moment ga ik 100% nooooooit meer vergeten Lieve Janayah en Linda en kapster Linda, zie de vlecht in m'n linkerhand op de foto, wat een flink stuk ook).
Maar ik moet de vogel-opvoeding van Isa toch aan Opa Heitse toevertrouwen aangezien het duidelijk een koolmees i.p.v. pimpelmees blijkt te zijn haha.
Dinsdag voor de laatste keer bloedprikken thuis,en in de namiddag blijken de waardes net goed genoeg te zijn.
Het is woensdag, 5.45 wakker uiteraard terwijl de rest van huize Geenen ontwaakt om 8.30.
Voor de laatste keer pak ik m'n pré-medicatie, voor de laatste keer gaat Isa weg omdat mama chemo moet krijgen. (in Rooy staat t zwembadje op en kan ze heerlijk plonzen)
Voor de laatste keer rijden Martijn en ik naar t ziekenhuis voor deze procedure (met als verrassing twee meiden uit onze vriendengroep, die aan de rotonde ons uitzwaaien), voor de laatste keer loop ik langs de beveiliging, voor de laatste keer 3x3 trappen omhoog (dit was altijd m'n doel deze te lopen voordat m'n conditie van atheneum naar museum ging in de uren erna), voor de laatste keer de chemokamer op waar vele anderen ook aan het infuus hangen, in bed slapen of onder een koelmuts (lees vrieskap want het is een behoorlijk ding) en voor de laatste keer mijn 12e chemo!!!!!
Maar voor altijd dankbaar dat ik mocht genezen en deze sterke tegenstander mocht verslaan, voor altijd dankbaar dat ik bij mijn gezin mag blijven, dat ik de mama van Isa blijf, voor altijd dankbaar dat ik zo bewust leef nu en de mooie momenten zo intens opneem en in m'n hart voel.
Voor altijd dankbaar voor alle lieve mensen die Martijn en mij hebben gesteund, meeleefden en m'n behandelplan volgden. (ik ga geen namen noemen want dan vergeet ik er)
Voor altijd apetrots op onze kleine meid hoe zij ermee om is gegaan, voor altijd zoooo dankbaar voor mijn man Martijn die samen met mij dit gevecht heeft gevochten en guess what:
Team Geenen vs Hodgkin 12-0!!
M'n picclijn werd verwijderd, joehoeww weer in bad en tzt zwemmen met Isa,
en hallo hè, het is 2018: gewoon lekker draadloos door het leven!!
Tijdens m'n kuur kwam Martijn met een mega cadeau, een prachtige foto voor in onze woonkamer van ons mooiste meisje, tranen rolde op meerdere plekken op de chemokamer.
Vaak krijg ik te horen 'bikkel', 'kanjer', 'doorzetter', zo lief!!
But thrust me: daar op de chemokamer zitten stuk voor stuk kanjers aan de infuuspalen. Zoveel verhalen gehoord, lief en leed gedeeld, ook jonge vrouwen waarvoor er geen genezing is maar enkel verlenging van de tijd die het lot hun gegeven heeft, en dan nog zo positief blijven. Dan ben je in mijn ogen ook echt een leeuwin, een held, een powervrouw!!! RESPECT.
Waarom is die 'can' in cancer toch niet voor iedereen?...
En vanaf t begin ontmoette ik Stijn, m'n Hodgkin-maatje. Samen bikkelde we tegen dezelfde tegenstander. Stijn was maandag klaar met zijn traject en ik vandaag. Op zo'n overwinning moet je proosten!!!
En dan de lieve zusters, Carla, Carla en Hilde, zij hebben me het vaakste verpleegd, lief en leed gedeeld, zo'n persoonlijke benadering, aan een half woord genoeg, gelachen en m'n tranen gedroogd.
Veel Dexamethason, Primperan, Granisetron en m'n 4 chemo's: Adriamycine, Bleomycine, Vinblastine, Dacarbazine, en een pallet NaCl om de zaak te verdunnen en te spoelen.
Voor deze dames een mooi gevouwen boek wat ik volgende week ergens ga geven.
Symbolisch: mijn hoofdstuk sluit ik af, mijn Hodgkin boek mag dicht, terwijl ik voor hun maar 1 bladzijde uit dit boek ben en alle kanjers voor en achter mij ook een bladzijde zijn, dankjewel dames!
Thuis gaat de vlag uit 't raam, mooie bloemen op tafel en de flessen wijn staan (nog dicht) op de dressoir me toe te juichen, slingers en ballonnen hangen, vlaai en cadeautjes voor Isa.
Yes we did it, 12 boeien gepasseerd en aangemeerd op het vaste land.
Terug naar ons normale leven! Vertrouwen krijgen, aansterken en herstellen.
Half juli volgt in Maastricht m'n nieuwe Pet-scan en 1 augustus de uitslag.
Onbezorgd staat niet meer in m'n woordenboekje maar er is tijd nodig om m'n vertrouwen weer te laten groeien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten