In het pinksterweekend ging ik zaterdagavond naar bed en voelde me niet helemaal fit, die nacht ging het eigenlijk ieder uur slechter. Toen ik Martijn goedemorgen kuste zei hij al meteen, jeetje je gloeit helemaal, shit......dus toch.
Koorts gemeten en met 38.9 is het protocol: de eerste hulp bellen, en ja hoor ik moest komen. Zelf ben ik er heen gereden en Martijn bleef bij Isa. Onze meid was teleurgesteld omdat 't zwemmen niet door kon gaan, dat beteuterd snoetje vond ik veel erger dan mijn koorts.
Maar eenmaal op de eerste hulp werd het serieuze boel, de koorts was opgelopen tot 39.8, het ging zo snel allemaal. Ik voelde me ook echt niet lekker worden. Mijn bloedbeeld was niet goed, crp (ontstekingseiwit) verhoogd, leuco's (m'n afweer) gevaarlijk laag, d-dimeren (stofje bij stolling) te hoog en troponine (een eiwit bij hartfalen) te hoog.
Er werd een tweede infuus bijgeprikt, maar het bloedprikken was een drama. Door de chemo's en mijn infectie in mijn bloed (sepsis) waren mijn bloedvaten slecht. Ik moest meteen door de ct-scan omdat ze een longembolie uit wilde sluiten en werd aan de hartbewaking gelegd vanwege een afwijkend hartritme. Op dat moment schrok ik wel van de ernst van de zaak en Martijn en ik hielde telkens nauw contact. Een longembolie werd gelukkig uitgesloten en het werd een opname met antibiotica via het infuus, en bewaking van mijn hartritme.
Pfffff dit was hard gezegd enorm kut! Deze 'trap na' verdiende wij echt niet. Ik had helemaal niets meer te missen en heb me in het afgelopen jaar nog niet zo ziek gevoeld als toen.
Toen 's avonds Martijn en Isa kwamen, begreep Isa er uiteraard niets meer van. Mama was toch beter, het infuus was toch uit. We hadden 'kruumele-vlaai' gegeten en met slingers en ballonnen deze nare periode afgesloten en nu lag mama weer aan een infuus én moest nog blijven slapen in het ziekenhuis bij de dokters.
Martijn en ik moesten ook diverse malen slikken vanwege de teleurstelling van Isa.
Als je man en dochter dan vanuit de parkeerplaats naar mama's raam zwaaien, dan rollen de tranen vanzelf, verdorie zo oneerlijk dit.
Dan lig je daar, doodziek op een 3 persoonskamer met 2 bejaarde mannen, zucht. Maar ik had nul energie meer en probeerde zoveel mogelijk te rusten/slapen.
Het bloedprikken bleef een ramp de eerste 24 uur. In het totaal 15x geprikt en delftsblauwe armen.
Iedere dag had ik stille hoop dat m'n bloedbeeld verbeterde, maar dit ging niet zo snel. Inmiddels werd op dag 3 m'n hart met een echo gelukkig helemaal gezond verklaard. De kleppen en de functie was goed! Mooi, want ik had net met m'n 12 chemo's zeker 50 jaar van m'n leven erbij gebikkeld!!
Het stofje was verhoogd doordat 1 vd chemo's cardiotoxisch (schadelijk voor het hart) is, en bij de koorts mijn hart langdurend een hoog ritme had. Dit zou later weer normaliseren.
Na 4 dagen ziekenhuis, mocht ik in overleg met m'n eigen oncoloog met strenge leefregels naar huis.
M'n afweer is nog heel laag en m'n conditie idem dito. Maar geloof me, thuis is een veeeeeel betere plek om te herstellen.
Geen verwarde medepatiënt die 's nachts z'n urinoir naast het rek steekt en het hele zaakje op de grond klettert, het grote licht dan 3x aan en uit doet en vervolgens op de wc gaat plassen!
(eej vriend, dan heb je ook geen urinoir nodig hè, als je gewoon naar het toilet kunt).
Infuuspompen die afgaan, andere patiënten die opeens denken dat ze moeten braken.
Come on, ik heb 0.9 leuco, op deze kamer word echt niet gespuugd anders blijf ik hier geen seconde liggen. Andere patiënten die met slabber en luier eten en vervolgens het gebit uit de mond halen en aflikken, waarna ik dan nog honger moet hebben voor mijn eten. Ik herinner me meteen weer waarom ik 10 jaar geleden voor prematuren koos.
Nee echt, geen verkeerd woord over deze kwetsbare groep en alle respect voor de oudere mens en nog meer respect voor de verzorgenden en verpleegkundigen in de ouderenzorg, maar ik wil heel graag naar huis!
1 ding is zeker, de desinfectans van kamer 355 bed 3 was het verste leeg van de hele afdeling, na mijn opname!
Nu thuis aansterken en herstellen, deze tegenslag een plekje geven en vooral genieten van mijn lieverds. Isa heeft het super doorstaan, thanks voor de hulp van de opa's en oma's!!!
En Martijn, die zelfs de dag na m'n opname alleen met onze meid is gaan zwemmen om haar teleurstelling goed te maken namens ons. Mama krijgt een genietend snoetje ge-appt wat m'n eerste glimlach van die dag teweeg brengt.
Iedere dag tijdens de opname hoopte ik te horen dat ik thuis verder mocht uitzieken maar toen ook weer dacht ik me bijvoorbeeld beter te voelen en waren m'n bloedwaardes juist verslechterd.
Jeetje Kanker, ik kan m'n lichaam zo moeilijk peilen door jou.
Levensgevaarlijk ziek worden ging vanzelf, maar beter worden blijkt niet voor watjes.
M'n pyschologe praat ook geregeld over de aankomende tijd die voor mij nog pittig is, alles om je heen gaat weer door, maar doordat ik nu pas klaar ben met de fysieke strijd, komt er ruimte voor mij om het mentaal te verwerken. Maar we gaan het zien, nu eerst rust en aansterken.
Thuis meteen in bad gekropen en daarna plof ik helemaal uitgeteld in ons eigen bed en slaap de hele middag.
Dank voor de lieve berichtjes, via Peggy en Mike (toppers!!) ontvangen we zelfs een speciaal filmpje van Frans Pollux, die ons gezin sterkte toewenst en dat weer snel 'de veurjaors-zon veur os sjientj' (Frans Pollux, 🎵Euverkant van de nach).
Oké Mr Hodgkin, ons gezin, team Geenen heeft echt genoeg gehad. Laat ons inderdaad genieten, terug naar ons normale leven en mijn herstel weer (langzaam) voortzetten. En 1 augustus een schone scan als beloning!
