Dat de laatste loodjes het zwaarste zijn, dat kunnen we inmiddels bevestigen, maar we komen er wel (met lieve steun, hulp en medeleven van jullie, wat zijn we dankbaar met zoveel lieve mensen om ons heen).
De vorige chemo is eigenlijk best goed verlopen, weinig last van misselijkheid. Daarentegen wel veel werk met de genezing van de tenen, dit liep (en ik ook niet) in de eerste weken niet soepel.
Na een week nauwelijks verbetering en het idee dat ik ziek begon te worden, ben ik op eigen verzoek terug gegaan voor een controle (best bizar dat een oncologisch patiënt ook geen nacontrole kreeg). Ik voelde me thuis steeds slapper worden, nauwelijks energie en duizelig.
Uit de kweek van de pus bleek een streptokok groep G en een anaerobe +kok te komen (voor de medische friends).
Dit verklaarde het ontstoken pusverhaal wat maar bleef aanhouden. Ik zal de foto besparen maar geloof mij, als ik met m'n tenen in een bak met 'dr Fish-visjes' had gezeten, hadden die zich compleet obese kunnen eten aan mijn tenen en waren ze als een kogelvis uit dat aquarium gekomen
Ik kreeg Antibiotica (Augmentin en Fucidin lokaal) en na 3 dagen begon ik op te knappen, fjiewwww!
Door dit energievretende verhaal was ik zaterdag ook echt even op. Door iets kleins van Isa, wat gewoon bij de peuterpuberteit hoort, brak ik even. Isa draaide als een blad aan de boom van lekker dwars naar enorm zorgzaam. Ze wilde m'n tranen drogen, ze aaide over m'n pruik en zei 'mama is lief, mama is bienao baeter en dan hebben we feest, hè mama.
Dan breekt mama (en papa ook), je wil je groot houden t.o.v. Isa, dit lukt normaliter goed, maar even was de rek eruit bij mama. Daarna goed uitgelegd aan Isa dat de tranen niet vanwege haar waren, maar vanwege het lange ziek zijn, en dat mama en papa net zoals Isa heel blij zijn dat het bijna over is.
Isa is binnen 3 minuten weer lekker aan het spelen met haar knikkers en zelf heb ik daar nog een dag last van.
Je wilt niet dat je dochter je moet troosten, maar na de duidelijke uitleg aan Isa gaf 't ons wel een beter gevoel (maar auw dat doet evengoed pijn in ons hart).
Na de pittige eerste 1,5 week was er nog maar een halve week over om leuke dingen te doen.
Zondag de verjaardag van Tren, waar Isa heerlijk speelde met haar neefjes.
Linda vroeg of ik het leuk vond dat ze maandag foto's maakte van Isa in de appelbloesem (dit is voor mij echt een onbetaalbare vriendschap en ze weet precies wat ik nodig heb).
En we zijn trots en dolblij met het resultaat!
Dinsdag ochtend eerst weer bloedprikken (de kuur is nu 2x op woensdag i.v.m. hemelvaart).
Rond het middaguur moest ik naar de verpleegkundig specialist oncologie en hij vertelde me dat de labwaardes niet goed waren. De infectie aan de tenen had mijn afweer weer flink laten kelderen (leuco 1.4 en neutro nog maar 0.11). Hij weet hoe graag ik wil dat het doorgaat nu het einde bijna in zicht is, dus besloten we woensdag voor de kuur nogmaals bloed af te nemen en hopen dat het genoeg gestegen was voor de chemo, oké het duimen is gestart
Omdat Martijn en ik, vandaag 26 april, ons 5 jarig trouwjubileum hebben zijn we die dinsdag al gaan uiteten, dit smaakt dan voor mij veel beter dan de dagen na de chemo waar alles naar karton, bierviltjes en dennenappels smaakt.
Samen genoten van ons etentje, even gewoon als partners, als man en vrouw. Dit soort momenten en onze bijbehorende herinneringen zijn zo belangrijk in ons leven, met als mooiste cadeau Isa!
En wat klap ik in m'n handen met een man als Martijn, daar kan ik een compleet blog aan wijden maar ik weet dat hij dat niet nodig vindt, maar toch, een alinea kan best;-) HELD!
Want hij heeft het soms te verduren met mijn 'Chemoties'.
De dag dat Martijn en ik hoorde bij de eerste diagnose dat ik niet meer beter zou worden, dat ik m'n rol als mama niet af zou mogen maken en dat Martijn alleen met Isa achterbleef....
Dat we na 5 dagen pas uit dit lijden verlost werden en in onze handen mogen klappen dat het Hodgkin is en zeker overgaat. Deze impact kost na de kanker ook nog tijd voor verwerking.
De hardste klap uit m'n leven, de dag waarop ik nog stoer dacht dat het allemaal wel meeviel.
Sinds die dag is m'n zorgeloosheid gestorven...poef...weg.
Maar sinds die dag ben ik 1 ding rijker geworden: het besef dat:
Wanneer je ernstig ziek wordt, maar het geluk je is gegund en er behandel-opties zijn er dus altijd HOOP is.
There is a CAN in CANCER and I CAN beat it!
Hierdoor leven we wel bewuster dan ooit, genieten intenser van de momenten van ons gezin en maken gemakkelijker keuzes, hopelijk kunnen we dit positieve deel vasthouden!
Daarnaast probeer ik op m'n goede dagen ook zelf dit soort leuke ontspanning te doen, en natuurlijke leuke dingen met ons drietjes, op deze manier houden we het samen vol!
De woensdag blijkt dat het eten van Guulke de avond ervoor de neutro's goed heeft laten stijgen,
0.33!!! (moet boven 0.2 zijn voor de kuur) Yes!!!!!
Miriam (die mij ook enorm goed geholpen heeft met de wondzorg van m'n tenen) is met me mee en ze tovert zo 2 appelflappen uit de tas. Nog snel opeten terwijl de chemo inloopt voordat m'n smaak weg is.
Yes!!! Niet meer m'n leven indelen in blokken van 2 weken en continue afwachten wat de bloedwaardes zijn, al die ziekenhuisbezoeken, infusen, shotjes, dexamethason, anti-emetica, picclijn zorg, controles, misselijkheid.
Over 2 weken *ding ding ding* round 12!!! Cancer knockout!!!!
And then, I straightened up my crown!
Long way to recover but I did something like that before!
