De afgelopen weken is het stil geweest op deze blog. Geen nieuws is goed nieuws.
Rustig aan ben ik mijn wereld weer aan het vergroten en dit bevalt super. Vele mooie/bijzondere momenten zijn alweer de revue gepasseerd.
Al geruime tijd stond een verrassingsuitje voor ons gepland in de Beekse bergen. Een dag speciaal georganiseerd voor gezinnen waarvan een ouder kanker heeft. De hele dag stond in het teken van Isa, om haar te laten genieten en alles even te laten vergeten, dat is dubbel en dik gelukt. Die lach op haar snoetje heeft er van 's morgens tot 's avonds opgestaan.
Toen Martijn en ik vorig jaar m'n slechte nieuws kregen was Pap net gestart met de voorbereidingen van een groot toneelstuk in Horn. Pap z'n eerste gevoel na dit nieuws was om te stoppen met dit toneel (begrijpelijk).
Ik heb hem gevraagd dit door te zetten, ondanks zijn eigen ongeluk met de alledaagse gevolgen en mijn slechte nieuws. Afleiding helpt en toneelspelen verzet je gedachtes.
Hij moest mij beloven dat hij zou spelen en ik een perfecte plek kreeg op de tribune!
En daar zaten Martijn en ik, 8 juni en genoten van dit prachtig spektakel in Horn, met een krachtige omhelzing met pap na afloop, trots en dankbaar tegelijk.
M'n klompen stonden na een half jaar gewoon nog op dezelfde plek. Zo bizar, zoveel gebeurd, maar die klompjes en alle klompen erom heen hebben 'niets gemerkt'.
Op de afdeling hadden collega's zelfs een spandoek opgehangen voor deze cliniclown, geweldig!!
Zo fijn dat ik in zo'n korte tijd m'n plekje heb mogen vinden in dit team.
Ondertussen wordt ook de achtertuin helemaal aangeplant en opnieuw bestraat, een flink karwei en door de hoge temperaturen hebben we hierbij wat vertraging. Isa ziet er elke avond nog steeds uit als een bitterbal, water en zand en kuiten! Ik moet zeggen, zo'n badje voor het slapengaan is dan wel eer van je werk.😄
Niet alleen de tuinen hebben het zwaar onder de snikhete zon, maar onder een haarwerk functioneren bij 37 graden is ook best zwaar. Langzaam verschijnen onder m'n haarwerk m'n nieuwe haren, van dons-laagje, naar kiwi, naar kokosnoot.
M'n aaibaarheidsfactor is hoog zullen we maar zeggen.
Claudia komt me in de week voor de uitslag een kapsel tondeusen.
Weer een grote stap, afscheid nemen van mijn lange haren.
Met mijn surrogaathaar heb ik mij supergoed kunnen redden in de kale periode, een schijnwerkelijkheid, maar voor mij een veilige houvast bij mijn eigen kale realiteit 's morgens voor de spiegel. Nu mijn haar de weg weer terug aan 't vinden is op mijn schedel, komt de dag van afscheid nemen steeds dichterbij. Het is het tijd voor het kort-koppie bestaan. Claudia adviseert na het tondeusen om Martijn's gel in m'n haren te doen maar terwijl ze t uitspreekt valt 't kwartje en schieten we in de lach. Die gel zou in die 5 jaar betonmix zijn geworden.
's Avonds twijfel ik nog of ik de dag erna zonder haarwerk durf te gaan werken, Claudia geeft mij met haar superlieve app het laatste zetje:
Claudia gsm:
het zeen allemaol stapjes...
haarwerk passen, haartjes knippen, haarwerk op en nu haarwerk af...
ook dat is weer een stap! Maar 't staat je goed! Krachtig was je al, nu met zo'n pittig kapsel straal je dat nog meer uit! Nu is t hetzelfde om naar buiten te gaan als de eerste keer met haarwerk op. Dan denk je ook dat iedereen je aan kijkt.
Maar...lieve Kristel...kijk eens hoe ver je bent gekomen, waar je nu staat! Ik zie nu n sterke, knappe meid, die geknokt heeft voor haarzelf en voor haar gezin! Straalt en geniet van alle kleine dingen!
Daar kunnen veel mensen nog wat van leren!
Ik ben rete-trots op je!
Als iemand 'geknipt' is voor haar vak (ghehe toch leuk woordgrapje) is Claudia het wel. Mijn dankjewel kan niet groot genoeg zijn, ze werkt vanuit haar hart.
(de 4 jaargetijden)
Tijdens de hele chemo-periode ben ik blijven sporten onder begeleiding van m'n oncologisch fysiotherapeut Katelijne, ook m'n sporten mag ik uit gaan breiden om op deze manier energie te behouden en m'n conditie weer op te bouwen. De metingen laten zien dat het blijven sporten zeker niet voor niets is geweest, een mooi compliment voor Katelijne en voor mij.
16 juli moest ik in Maastricht door de PET-scan. Uiteraard was ik 45 minuten te vroeg dus ging ik 7.15 nog even bij m'n oud-collega's buurten op de NICU. Het infuus, het stilliggen, het wachten, die plek, de geluiden, de herinneringen zijn niet fijn. Er is zoveel gebeurd. Door een allergische reactie op het jodiumcontrast moest ik een uurtje langer blijven ter observatie. Best lastig als een automatisch bandje in de scan zegt: adem in, adem vasthouden, niet bewegen....en je vervolgens een nies-aanval krijgt van ik denk wel 15 keer, rode uitslag en ontiegelijke jeuk.
Gelukkig is de scan gelukt. Nu wachten op de uitslag, 2,5 week......
Tussendoor brengen Martijn, Isa en ik nog een bedankje naar Pastoor vanKan, samen met het Reliek wat ik in 'bruikleen' heb gehad tijdens mijn behandeling. Een mooi moment samen in de kerk en grote dank voor de betrokkenheid van onze Pastoor.
Toen hadden we het ook niet door en was het behoorlijk mis, we denken weer terug aan vorig jaar...
En dan eindelijk is het 1 augustus 2018, de dag van m'n uitslag, eindelijk is het zover.
We krijgen lieve appjes van mensen die aan ons denken op deze spannende dag, dat doet ons goed.
In de wachtkamer van de Maastro-clinic voelen we weer 't 'vervelende' gevoel, er is teveel gebeurd in dit gebouw. We worden binnengeroepen en ik voel me behoorlijk nerveus.
En dan spreekt mijn hematoloog de woorden tegen Martijn en mij uit, de woorden die 15 november niet eens haalbaar zouden zijn, waarvoor 'tig' kaarsjes gebrand zijn, de woorden die nu waarheid zijn:
Mw. Geenen, Uw Hodgkin is in complete remissie!!!
Ik ben dus he-le-maal kankervrij, 100% beter, genezen.....
Mijn 'wapens' mag ik laten vallen, ik hoef niet meer te 'strijden'. Mijn schild mag ik laten zakken en de strijdbijl mag ik begraven.
Geloof het of niet maar het is wennen, even ben ik stil en mijn hart zegt 'Dank U wel'.
November vorig jaar kregen Martijn en ik totaal onverwacht een ontzettend harde klap recht in ons gezicht.
Maar vandaag is de grootste pleister geplakt, de wond zal genezen, we gaan leren leven met de onzekerheid/angst en het litteken zal ik meedragen.
Na het gesprek omhelzen Martijn en ik elkaar buiten de ruimte, tranen rollen van geluk en een onbeschrijfelijk gevoel overheerst. Heerlijk om die sterke armen om me heen te voelen en te beseffen dat onze toekomst weer open ligt. Hoe cliché 't ook klinkt, als 'dat wat je meest lief is' je bijna wordt afgenomen ga je des te meer beseffen hoe rijk je met elkaar bent. Hoe onbetaalbaar deze liefde is samen met onze kleine meid Isa.We mogen SAMEN haar zien opgroeien, mijn grootste wens.
We genieten van dit moment en even later lichten we onze naasten in. Onze allerliefste Isa mag bij Opa en Oma Rooy logeren en zal het goede nieuws daar ook in stijl vieren met chippies, ranja en dikke belsje frieten.
Martijn en ik gaan straks samen heerlijk uiteten, maar eerst proosten we.....,
........voor ons is deze 'toost' op het LEVEN letterlijker dan ooit!!!
